Οι πρώτες 15 μέρες του Μάη είναι αφιερωμένες στη μητέρα. Η πρώτη Κυριακή του Μάη είναι  αφιερωμένη στην πολύτεκνη μάνα και η δεύτερη Κυριακή, σε όλες τις μαμάδες του κόσμου! Στο Νηπιαγωγείο και το Βρεφονηπιακό Σταθμό ΠΑΣΥΔΥ Λευκωσίας τιμήσαμε όλες τις μανούλες και τις γιαγιάδες με  μια  όμορφη γιορτούλα, την Παρασκευή 5 του Μάη! Σε μια αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη, 270 τόσα γαρύφαλα χαρισμένα από μικρά χεράκια, με ένα γλυκό φιλάκι και ματάκια που έλαμπαν μαζί με τις ευχές για χρόνια πολλά, έδωσαν μεγάλη χαρά αλλά και συγκίνηση σε όλες!

 

Στην ομιλία της υποφαινόμενης τονίστηκε ότι:
«…Η μητρότητα, αποτελεί ιερό δώρο για τη Γυναίκα και κάθε χρόνο η Γιορτή της Μητέρας, έρχεται σαν μια υπενθύμιση, για την υποχρέωσή μας να εκφράσουμε τη βαθιά ευγνωμοσύνη μας, στον άνθρωπο που μας έφερε με πόνους στον κόσμο! Στη μάνα που μας μεγάλωσε, μας θήλασε στοργικά το γάλα της και μας γαλούχησε με τα ιδανικά της! Στη μάνα μας, που χαιρόταν διπλά με τις χαρές και τις επιτυχίες μας στο στίβο της ζωής! Στον αθέατο ήρωα, που μας συμπαραστέκεται πάντα στα δύσκολα!

 

Ανεκτίμητη η προσφορά της μητέρας στην ανθρωπότητα! Είναι η ψυχή της οικογένειας!  Γιατί στις ώρες της μεγάλης θλίψης αλλά και στις ώρες της μεγάλης χαράς, όλοι μας τρέχουμε  στη  μάνα  μας! Αποτελεί τον μικρόκοσμο της παιδικής μας ηλικίας! Αντιπροσωπεύει ό,τι πιο στοργικό: τη γλυκιά της αγκαλιά,  το πρώτο μας βήμα, την πρώτη μέρα μας στο σχολείο,  το ζεστό φαγητό στο τραπέζι, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα κόκκινα πασχαλινά αυγά,  την όμορφη οικογενειακή ατμόσφαιρα!

 

Και σαν ο χρόνος παρέλθει, η κάθε γυναίκα σαν γίνει η ίδια μητέρα, καταλαβαίνει μόνον τότε την αυτοθυσία και την ανιδιοτέλεια της δικής της μάνας! Τα ξενύχτια πάνω από την κούνια με το παιδί που καίει από τον πυρετό, τις νυκτερινές αγρυπνίες στους βρεφικούς κολικούς, την ταλαιπωρία όταν βγαίνουν τα πρώτα δοντάκια και τόσα άλλα!

 

Και σαν τελικά η μέρα ξημερώνει, η μάνα τρέχει και πάλιν να ετοιμαστεί για τη δουλειά, με το χαμόγελο στα χείλη, για να μη φανεί το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας! Γιατί μια καινούργια μέρα ξεκινά και η μάνα είναι φτιαγμένη από τη φύση, να ΄χει γερές αντοχές! Και πώς σε πλημμυρίζει το μητρικό  φίλτρο, όταν το παιδί, σου χαρίζει το πρώτο του γελάκι, αρχίζει να ψελλίζει τη λέξη μαμά, κάνει τα πρώτα του βηματάκια! Ξεχνάς κάθε δική σου προσωπική ανάγκη!

 

Η κάθε μορφή μάνας, μια ιερή εικόνα στον κόσμο, που θυμίζει πάντα το καθήκον του κάθε ανθρώπου για σεβασμό και ευγνωμοσύνη στη μάνα του! Από την Παναγία μητέρα μας που κρατάει στοργικά το θείο βρέφος, μέχρι τις μητέρες στην Αφρική που σηκώνουν στην πονεμένη αγκαλιά τους τα πεινασμένα παιδάκια τους και τις σημερινές μανάδες του πολέμου και της προσφυγιάς, η κάθε μάνα είναι η πηγή της ζωής για το σπλάχνο της!

 

Η μάνα αποτελεί  παγκόσμιο σύμβολο ενότητας, αγάπης  και αυτοθυσίας σε όλο της το μεγαλείο! Γιατί η μάνα, είναι η ανάσα της ζωής, που αφουγκράζεται και διαισθάνεται από χίλια μίλια μακριά αν έχει κάτι το παιδί της, για να τρέξει και πάλιν κοντά του από τα γεννοφάσκια του ως την ενηλικίωσή του κι ακόμη πιο πέρα… για να το παρηγορήσει και να του σκουπίσει τα δάκρυα! Μια μάνα καταλαβαίνει όχι μόνον το παιδί της αλλά και τα παιδιά όλου του κόσμου!

 

Κι όλα τα πιο πάνω εκφράζονται πάρα πολύ όμορφα, με ένα μεστό ποιητικό λόγο στο  ακόλουθο ποίημα, αφιερωμένο στη ΜΑΝΑ, του ποιητή Μαχμούντ Νταρουίς, που θεωρείται ως ο εθνικός ποιητής των Παλαιστινίων και πέθανε τον  Αύγουστο του 2015.

 

«Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου

Ο καφές της μάνας μου

Το άγγιγμά της

Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις

Μέρα τη μέρα πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου…

Την ώρα του θανάτου μου… πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου!

Και αν έρθω ΜΑΝΑ πίσω κάποια μέρα

Βάλε με σα μαντήλι στα βλέφαρά σου

Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη

Που την αγίασαν τα βήματά σου

Δέσε μας μαζί

Με μια μπούκλα απ’ τα μαλλιά σου

Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου,

Μπορεί να γίνω αθάνατος

Μπορεί να γίνω Θεός

Εάν αγγίξω ΜΑΝΑ ΜΟΥ τα βάθη της καρδιάς σου!

Αν καταφέρω και γυρίσω

Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου

Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου.

ΜΑΝΑ ΜΟΥ  Δίχως την ευχή σου… είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ.

Μεγάλωσα πολύ

ΜΑΝΑ ΜΟΥ Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα σαν παιδί

Για να βρω με τα χελιδόνια… το δρόμο πίσω… στη ζεστή  αγκαλιά σου! »

 

 

Λουκία Βούργια- Δημητριάδου
Πρώην Επιθεωρήτρια Δημοτικής Εκπαίδευσης  
και νυν Σύμβουλος Προσχολικής Εκπαίδευσης ΠΑΣΥΔΥ